Dansifelagið Fótatraðk fer at dansa føroyskan dans á Álastevnu 2018. 

---

Bæði leygardag og sunnudag sláa vit ring saman við dansifelagnum úr Keypmannahavn, Fótatraðk.
Øll eru sjálvsagt meira enn vælkomin at koma uppí ringin, og ynskiligt er harafturat, at øll við tjóðarbúna eru íklødd til stevnuna – og serliga til føroyska dansin. 

Niðanfyri sæst ein vegleiðandi skrá yvir, hvørji kvæðir kunnu væntast ávikavist leygardag og sunnudag. Skipararnir eru skrivaðir í klombur. 

   

Leygardagin 22. sept. kl. 15:15-16:00
Vælkomnir Føroyingar (Ólavur Eysturdal/Joen Petur Jacobsen)
Flóvin Bænadiksson (Katrin Hanusardóttir)
Ormurin Langi (Joen Petur Jacobsen)
Gentukæti (Joen Petur Jacobsen)
Hr Sinklar (Ólavur Eysturdal/Joen Petur Jacobsen)
Ólavur Riddarrós (Ólavur Eysturdal)

Sunnudagin 23. sept. kl. 11:00-11:45
Í Gøtu ein dag (Ólavur Eysturdal)
Brestis kvæði (Joen Petur Jacobsen)
Stolt Signild (Katrin Hanusardóttir)
Jákupsa Skegg (Joen Petur Jacobsen)
Sigmundskvæði yngra (Julia Hvannastein)
Nú gerast kvøldini myrk og long. (Joen Petur Jacobsen)

---

Kvæðini leygardag:

   

Vælkomnir føroyingar

Vælkomnir Føroyingar her í vási,
eg meini, vit eru mergjaðir enn,
um mong ein hurð enn stendur í lási, vit roynast tó enn menskir menn:

:,: Av látri ikki útskolaðir, enn eru vit ikki volaðir:,:

Enn eru knotur í føroyskum kongum, tað kennist við hvørt lógvatak,
enn eiga vit sess á summum rongum, enn stíga vit fram um hurðarbak,

:,: enn torga broddi vit ímót, enn lívir gamalt føroyskt grót:,:

Um gamal runnur á Føroya vølli enn slitið hevur í túsund ár,
og illa trevsaður er av elli
og ber so stór og greflig sár,

:,: so er tó haldgóð enn hvør spong, enn fara vit ikki undir kong:,:

Kom sessist tí við gleði og gaman um vertskapsborð á hesi ferð!
til skemtunar enn vit hittast saman, sum gamal landasiður er;

:,: væl unnast vit við kæti kátt, tí eitrandi er sprekið gott:,:

Og tá til hallar heim vit venda,

hvør heldur leið at síni vrá,
og henda veitslan er komin at enda, lat gamlar sinar roynast svá:
:,: at verkum várum komandi verður gleðilyndið fylgjandi:,:

---

Flóvin Bænadiktsson

1. Árla var um morgunin,
sól tók fagurt at skína:
Marita snúðist av hallini út
við fylgismoyggjar sínar.

Lat meg sova á tínum armi,
ríka jomfrúa.

2. Árla var um morgunin,
roðar fyri sól:
Marita snúðist av hallini út
við fylgismoyggjar tólv.

3. Marita snúðist av hallini út
við fylgismoyggjar sínar,
Møtti henni Flóvin Bænadiktsson
undir so grønar líðar.

4. Tað var Flóvin Bænadiktsson
hann tók hana í sín favn:
“Gud fyriláti tær, søtan mín,
tú lovaðist øðrum manni!”

5. “Faðir og móðir meg burt góvu,
so mínir frændur fleiri,
tá kom sorgin í mítt bróst
og ikki gleðin meiri.

6. Faðir og móðir meg burt góvu,
so mínir frændir flestu,
tá kom sorgin í mítt bróst
og ikki gleðin besta.”

7. “Hoyr tú, frúgvin Marita,
lætta av angist og trega!
eg skal sláa Hermann í hel
og med teg av landi draga.

8. Hoyr tú, frúgvin Marita,
er tað við tín vilja?
eg skal sláa Hermann í hel
og teg frá honum skilja.”

9. “Hoyr tað, Flóvin Bænadiktsson,
tað er ikki við mín vilja!
tann sami Gud os saman kom,
hann kann os best at skilja.”

10. Marita snúðist haðan burt
í tí sama orði,
hon kom ikki fyrr til hallar heim,
enn Hermann sat yvir borði.

11: “Hoyr tú, frúgvin Marita,
hví hava tíni eygu so runnið?
tú hevur verið við kirkju í dag,
og Flóvan hevur tú funnið.”

12. “Eg var meg við kirkju í dag,
men Flóvan ikki fann,
har misti eg mínar gullringar burt
og so mítt reyðargullband.

13. Hoyr tað, harra Hermann,
hvat eg beri fyri brósti:
vegin er mín sæli faðir,
forðum drongur treystur!”

14. “Hoyr tú, frúgvin Marita,
lætta av angist og trega!
eg skal ríða á markir út
hans banamann at vega.”

15. Tann fyrsta píl, í skóginum var skotin,
hon var gjørd av stáli,
hon fleyg fyri harra Hermanns bróst,
hon stansaði hans máli.

16. Tann onnur píl, í skóginum var skotin,
hon var skotin av treysti,
hon fleyg fyri harra Hermanns bróst,
hann fell av sínum hesti.

17. Svaraði harra Hermann,
hann fell av hesti sínum:
“Harra Gud faðir av himmiríki
heilsi mær Maritu míni!

18 Harra Gud faðir av himmiríki
heilsi mær Maritu míni!
bæði væl og høviskliga
behaldi hon ævi sína!”

19. Gevið ljóð og lýðið á!
eg kvøði sum eg kann:
syrgilig bóru tey boðini
fyri Maritu fram.

20 Frætti tað Flóvin Bænadiktsson,
 hann sat í búnum talvi:
deyður er harra Hermann,
so reystur drongur av alvi.

21. Tað var Flóvin Bænadiktsson,
hann sópaði talvið saman,
biður gott fyri riddarans sál,
helsti var hann gamal.

22. “Saðlum várar hestarnar,
og ríðið undir oy!
nú skal festa einkjuna,
eg fekk hana ikki moy!

23. Saðlum várar hestarnar,
ríðið gjøgnum lund!
nú skal festa einkuna
tað hitt væna sprund.”

24. Flóvin býður Maritu
í song við sær at liggja;
Takk havi frúgvin Marita,
hon vildi ei tað boð tiggja!

25. Hon gav seg í nunnukloystur
við so góða trú,
onga tíð á ævini
livir hon sum nú.

---

Ormurin Langi (versión: Týr)

1. Viljið tær hoyra kvæði mítt,
viljð tær orðum trúgva,
um hann Ólav Trygvason,
hagar skal ríman snúgva.

Glymur dansur í høll,
dans sláið ring
Glaðir ríða Noregs menn
til Hildar ting

3. Knørrur varð gjørdur á Noregs landi,
gott var í honum evni:
sjúti alin og fýra til
var kjølurin millum stevni

8. Har kom maður oman
við sterkum boga í hendi:
“Jallurin av Ringaríki
hann meg higar sendi.”

10. “Einar skalt tú nevna meg,
væl kann boga spenna,
Tambar eitur mín menski bogi,
ørvar drívur at renna.”

11. “Hoyr tú tað, tú ungi maður,
vilt tú við mær fara,
tú skalt vera mín ørvargarpur
Ormin at forsvara.”

12. Gingu teir til strandar oman,
ríkir menn og reystir,
lunnar brustu og jørðin skalv:
teir drógu knørr úr neysti.

71. Einar spenti á triða sinni,
Ætlar jall at raka,
tá brast strongur av stáli stinna,
í boganum tókst at braka.

72. Allir hoyrdi strongin springa,
kongurin seg undrar:
“Hvat er tað á mínum skipi,
sum ógvuliga dundrar ?”

73. Svaraði Einar Tambarskelvir
kastar boga sín
“Nú brast Noregi úr tínum hondum,
kongurin, harri mín!”

Nú skal lætta ljóðið av
eg kvøði ei longur á sinni
nú skal taka upp annan tátt
dreingir leggi í minnið

---

Gentukæti

1. Her nógv er at gera, ein fær ikki frið,
á landsbygd at vera nú leiðist mær við;
at sópa undan neytum og til at gryvja seið
og bera tøð og tara, o nei! og nei! o nei!

2. Men Havnin, men Havnin, tann deiliga Havn!
so fegin eg gevi meg inn í tín favn;
tú vermir mítt hjarta, eg verði so fjálg;
á landsbygd alt stinkar av livur og tálg.

3. Til Havnar vit fara við trá’ og við nál;
at seyma vit læra og til at taka mál,
vit seyma um dagin, um kvøldið eru frí’ –
so út at «spasera» runt um tann heila bý.

4. Seks og sjey um kvøldið fer maskinan undir lás;
so fara vit í handlarnar at keypa okkum stás
og tyggja sjokolátu, piparmynt og bombom;
á landsbygd tey eta sýrulegg og hvonn.

5. Á landsbygd har brúka teir kubbarnar enn;
í Havn ganga unglingar klæddir sum menn
við hvítum mansjettum og gullknøppum í,
á landsbygd! á landsbygd, á fý! fý! fý! fý!

6. Á keiini hjá Østrøm har síggja vit tá
øll skipini tey duffa á Vestaru vág;
skipsmenninir  teir ferðast við bátum út og inn,
tá ræður um , tá ræður um at halda seg svinn.

7. So møtast vit, so heilsast vit og biðja góðan dag;
um «fýrin» á Borðuni – so «snakka» vit um tað;
teir víða hava farið, teir vita alt so væl,
so lagaligir eru teir í orð og í tal’.

8. So lið um lið vit fara ígjøgnum býin tá,
har lyktirnar tær lýsa í myrkastu vrá;
«butikkirnar» um kvøldarnar tær lýsa sum sól,
í mínum hjarta er tað, sum altíð tað var jól.

9. Ja, eru vit við handlarnar, vit biðja góða nátt,
so áarvegin taka vit, har vakurt er og gott,
við Havnarskansa hvíla vit, tað «yndiga» stað,
vit sita har so fegin til alljósan dag.

10. So seyma vit, so tæna vit, vit gera ditt og datt,
vit gera einki annað, enn hvat vit finna rætt,
so hopa vit, so gleðast vit – tann sak er jó klár,
vit sjálvar verða «frúur» um eini tvey trý ár.

11. Ja, mínir tankar flúgva, teir flúgva víða fram,
eg veit vist, eg fái alt verðsins stás og kramm,
ja, perlur og blomstur at seta í mítt hár
og smáar spælidukkur hvørt einasta ár.
J. P. Gregoriussen.

---

Hr. Sinklar

1. Hr. Sinklar drog over Salten hav,
mod Norrig hans kurs monne stande;
blandt Gudbrands klipper han fandt sin grav,
der vanked så blodig en pande.

Vel op før dag
de kommer vel over den hede.

2. Hr. Sinklar drog over bølgen blå
for svenske penge at stride:
Hjælpe dig Gud, du visselig må
i Græsset for normanden bide.

3. Månen skinner om natten bleg,
de vove så sagtelig trille;
en havfru op af vandet steg,
hun spåede Hr. Sinklar ilde:

4. “Vend om, vend om, du skotske mand!
det gælder dit liv så fage;
kommer du til Norrig, jeg siger for sandt
ret aldrig kommer du tilbage!”

5. “Led er din sang, du giftige trold,
altidens du spår om ulykker;
fanger jeg dig engang i min vold,
jeg lader dig hugge i stykker.”

6. Han sejled i dage, han sejled i tre
med alt sit hyrede følge,
den fjerde morgen han Norrig mon se,
jeg vil det ikke fordølge.

7. Ved Romsdals kyster han styred i land,
erklærede sig for en fjende;
ham fulgte efter fjorten hundrede mand,
som alle havde ondt i sinde.

8. De skændte og brændte, hvor de drog frem,
al folkeret monne de krænke;
oldingens afmagt rørte ej dem,
de spotted den grædende enke.

9. Barnet blev dræbt i moderens skød,
så mildelig det end smiled;
rygtet om denne jammer og nød
til kærnen af landet iled.

10. Bavnen lyste og budstikken løb
fra grande til nærmeste grande;
dalens sønner i skjul ej krøb,
det måtte hr. Sinklar sande.

11. “Soldaten er ude på kongens tog,
vi må selv landet forsvare;
forbandet være det niddingsdrog,
som nu sit blod vil spare.”

12. De bønder af Våge, Lesje og Lom
med skarpe økser på nakke
i Bredebøjgd tilsammen kom,
med skotten vilde de snakke.

13. Tæt under lide der løber en sti,
som man mon kringen kalde;
Lågen skynder sig der forbi;
i den skal Fjenderne falde.

14. Riflen hænger ej mer på væg,
hist sigter gråhærdede skytte;
nøkken opløfter sit våde skæg
og venter med længsel sit bytte.

15. Det første skud hr. Sinklar gjaldt,
han brøled og opgav sin ånde;
hver skotte råbte, da obersten faldt:
“Gud fri os af denne vånde!”

16. “Frem bønder, frem, I norske mænd,
slår ned, slår ned for fode!”
Da ønsked sig skotten hjem igen,
han var ej ret lystig til mode.

17. Med døde kroppe blev kringen strø´d
de ravne fik nok at æde, – 
det ungdomsblod, som der udflød,
de skotske piger begræde.

18. Ej nogen levende sjæl kom hjem,
som kunde sin landsmand fortælle,
hvor farligt det er at besøge dem,
der bo blandt Norriges fjælde.

19. End knejser en støtte på samme sted,
som Norriges uvenner mon true.
Ve hver en nordmand, som ej bliver hed,
så tit hans øjne den skue!

---

Ólavur Riddararós

“Hvørt skalt tú ríða Ólavur mín?
– Kol og smiður við –
Í lofti hongur brynja tín.”
– Ungir kallar, kátir kallar!
– Gangið upp á gólv, dansið lystilig!

2. ” Eg fari mær á heiði
ta villini hind at veiða”

3. “Tú fert ikki at veiða hind.
men tú fert til tína leikalind.

4. Hvít er tín skjúrta, væl er hon tvigin,
í blóði verður hon av tær dirgin.

5. Hvít er tín skjúta, væl er hon skorin,
í blóði so verður hon aftur borin.”

6. Ólavur snúðist síni móður frá:
“Gud gevi ikki ganga, sum mær er spáð.”

7. Ólavur ríður eftir bjørgunum fram,
fann hann upp á eitt álvarann.

8. Ólavur ríður eftir bjørgunum fús,
fann hann uppá eitt álvarhús.

9. Út kom eitt tað álvafljóð,
 flættað hár á herðar dró.

10. Út kom ein av álvum tá,
flættað hár á herðar lá.

11. “Ver vælkomin Ólavur Riddararós,
 tú gakk í dans og kvøð fyri os!”

12, “Tú tarft ikki at flætta títt hár fyri meg,
eg eri ikki komin at eiga teg.”

13. “Ert tú ikki komin at biðja meg,
eg havi ikki ætlað at eiga teg.”

14. “Eg kann ikki meira hjá álvum vera,
í morgin lati eg mítt brúðleyp gera.”

15. “Vilt tú ikki longur hjá álvum vera,
sjúkur skalt tú títt brúðleyp gera.

16. Hvat heldur vilt tú sjey vetur liggja sjúk,
ella vilt tú í morgin liggja lík?

17. Hvat heldur vilt tú sjey vetur liggja á strá,
ella vilt tú í morgin til moldar gá?”

18. “Tveir eru kostirnir, hvørgin er mjúkur,
ilt er at liggja leingi sjúkur.

19. Fyrr vil eg í morgin liggja lík,
enn eg vil sjey vetur liggja sjúk´.

20. Fyrr vil eg í morgin til moldar gá,
enn eg vil sjey vetur liggja á strá.”

---

---

Kvæðini sunnudag:

Í Gøtu ein dag

Í Gøtu ein dag
har hendi eitt undur, ei fyrr var tað sæð:
Tað skramblar sum heglingsæl – luftin var klár
klettarnir spreingjast, sum snarljós teir traff.

:,: Øll Gøta var paff. :,:

Ei undur var í:
Í Tróndargjógv undir Borðoyarlíð
lá Tróndur og rembdist, hann spenti so fast,
at Trølkonufingur í liðinum brast,
og Kellingin datt, hon stóð har so trygt,

:,: og Risin fekk gikt :,:

Nú vaknaði við
hin gamli í gjónni og royndi eitt stig,
men tungur var bulur og beinini veik,
tó hvat gjørdi Tróndur tá mátturin sveik?
Hann gandaði Geyta í grøvini lá,

:,: so Geyti stóð hjá. :,:

Teir heilsaðust so.
Hoyr olmussudýrið, mær tørvar eitt boð.
Eg svav her so leingi, eg sigi tær satt,
eg veit ikki hvussu í Føroyum er statt.
Um tingið er sett og um menn lata skatt,

:,: meg lysti at frætt. :,:

Tað gekk so ein tíð,
og Geyti kom aftur í Borðoyarlíð.
“Jú, nógv er at frætta, teir lesa í bók
um Sigmund og teg og um kalvan teg tók.
Í gandi hvør maður í Føroyum er nú

:,: nógv betur enn tú. :,:

Teir sigla í logn,
teir rógva og hava ei árar í ogn.
Teir tosa úr Gøtu og suður í Vág,
úr Føroyum til Hetlands eitt ílatog lá;
hin “rómarski” pávin lá deyður ein dag –

:,: brátt vistu teir tað. :,:

Men fólkið er smátt,

og kvinnurnar detta um miðjuna brátt.
Á høvdinum bera tær fjarðar og gras,
og eg sá ein mann nýta botn, tá hann las.
Á monnum er pannan so høg, at eg sá

:,: hana aftanífrá. :,:

Og alt letur skatt,
og mjøður er bannaður – jú tað er satt.
Tað mesta av jørðini fór undir kong” –
Tá suffaði Tróndur: “So aftur í song! –
Men sig hvat ger tingið. Nú statt ei og bín!”

:,: “Jú, teir selja grýn!” :,:

BRESTIS KVÆÐI.

1. Árla var um morgunin,
sólin roðar i hav,
Beinir gekk i skálan inn,
sum Brestir sterki svav.

Niðurlag:
Treðum lættliga dansin!
Dagurin skín so fagurliga,
komið er hægst á summarið.

2. “Statt upp Brestir, bróðir mín!
sól i skorar gyllir,
eingin blæsur vindur á vág,
og sjógvurin er stillur.

3. Lít tær út at Lítlu Dímun,
har hvítir ei við tanga,
aldri fæst ein betri dagur
bjargaseyð at fanga.”

4. Tóku bond og bjargalinur,
gyrdu svørð við belti,
gingu so til strandar oman,
dreingir tveir teir eltu.

5. Mælti tað Sigmundur Brestisson,
vetrar var hann níggju:
“Eg skal út á Lítlu Dímun
hin villa veðr at síggja.”

6. Svaraði Tórir Beinisson,
á tólvta ári var:
“Faðir, fert tú á Dímun út,
lat meg fylgja tær!”

7. “Hvat skulu tit á Dímun gera,
har eru stíggir trongir,
langir eru teir loftskútar,
og lágir eru tit dreingir”

8. Svaraði Sigmundur Brestisson,
snimma vaks hans hugur:
Hann, ið alist við øsku inni,
lítið í leikum dugir!”

9. “Satt hann sigur, sonur mín,”
Brestir tók til orða,
“eingin skal hjá ungum alva
bragdarhugin forða.”

10. Tóku bát úr tøttum neysti,
rangt var teimum sjógvað,
dreingir settust i rengur niður
og høvdingar at rógva.

11. Løgdu teir at oynni inn,
bátin upp teir drógu,
gingu so í bergið fram,
sum brattar rásir lógu.

12. Fótafimir og klófastir,
óttaðust ei nakað,
lupu lætt um leysar upsir
styggan seyð at taka.

13. Fimm hundrað av áseyði
Lítla Dímun bar,
svart var alt sum kolamógvur,
eyðkent slag tað var.

14. Stygt og kvikt sum villur fuglur,
vártreyst út av lagi.
So er sagt, at hvalbingar,
teir tóku av alt slagið.

15. Tykir mær tað harmiligt
at fara so um fæ;
fyrnsta seyð, i Føroyum var,
meg lysti enn at sæð.

16. Fullvæl dugdu høvdingarnir
vargaseyð at veiða,
gingu so at báti oman,
fongin við sær leiða.

17. Hildu fram at Stóru Dímun,
vildu vinna heim,
siggja trinnar miklar skútur
sigla mótur teim.

18. Albrynjaðar triggjar tylvtir
taldu teir á førum;
glitra spjót og gyltir hjálmar,
sólin skein á svørðum.

19. Brestir mælir orðum hátt,
gott var í honum evni:
“Fullvæl kenni eg seglini
og gylta drekastevnið.

20. Hoyr tú Beinir, bróðir mín!
hvat ráð skulu vit taka?
Hasir eru garpar teir,
ið okkum ætla at saka.

---

Stolt Signhild

1. Stolt Signhild lader brygge og blande vin,
 – så favr da falder den rin – 
hun byder sin broder hjem til sig.
Udi brynjer alle. 

1. Og de skænkte mjød, og de skænkte vin; de skænkte så længe, som solen skinned. 

3. Hendes broder og han ville ride hjem, stolt Signhild byder hannem følgesvende. 

4. “Og hvad skal jeg med følgesvende? Mine fiender eru nu alle i senge.” 

5. Og der han kom foroven den by, der mødte han sine fiender syv. 

6. Og der han kom i tykken ris, da blev han sine fiender vis. 

7. “Jeg beder Eder, alle mine fiender, for Gud: I lade mig blæse i forgylden ljud.” 

8. “Og du skal have vort minde dertil; du blæs i ljud imedens du vil.” 

9. Han blæste i ljud, han blæste så hårt, det hørte stolt Signhild i sin gård. 

10. Han blæste i ljud, han blæste så længe, det hørte stolt Signhild i sin seng. 

11. Stolt Signhild råber over al sin gård: “I lede mig ud min ganger grå.” 

12. “I lede mig ud min ganger grå, vel syv år siden han solen så.” 

13. “Han solen ej så vel i syv år;
vel femten år siden han sadelen bar.” 

14. “I hente mig ud mit glavind og spjud; vel átjan år siden de vare ude.”

15. Stolt Signhild red, så fast hun rende; sin gode fole derover hun sprængde.

16. Stolt Signhild råber, hun var så vånd: “Du svar mig, broder, om du kan.” 

17. “Ikke er jeg ve, og ikke er jeg vånd; du hjælp mig, søster, om du kan.”

18. Hun hug ihjel hans fiender syv; så førte hun hannem levende til by. 

19. Og havde det været to for en,
så havde hun givet dem dødsensmen. 

20. Og høvdu tað verið tveir fyri ein,
 – så favr da falder den rin – 
so hevði hon givið teimum deyðamein.
Udi brynjer alle. 

---

JÁKUPSA SKEGG. 

1. Jákupsa skegg var sjáldan turt,
tá ið hann kom á bøin, var bundið burt.

Niðurlag:
Men Dansen den gaar
saa let igennem Lunden.

2. Marjun við síni brendu 1ið:
“Eg meini, at krovið er burtur við.”

3. “Er krovið burtur, skal tað yngsta minnast,
og inni fyri harrunum skulu vit finnast.”

4. Jákup sker i sjóðheitan grát,
fór oman til Sjúrða at lána sær bát.

5. “Bátin skalt tú fáa, sum eg hann eigi,
eg hopi, at harrarnir verða ikki vreiðir.

6. Bátin skalt tú fáa við mastur og segl,
upp á vegin skal tú fáa eitt skerpitjógv.”

7. Jákup hann stígur i fremra stavn:
“Nú ætli eg mær til Kjøpinhavn.”

8. Tá ið hann kom har mitt á fjørð,
tá bognaði skútan sum ein gjørð.

9. Tá ið hann kom har út á hav,
tá brakaði hvørt sprek, i Sjúrða báti var.

10. Hann kastar síni akker á hvítan sand,
fyrstur steig Jákup fótin á land.

11. Ein harri út av vindeyga sá:
“Her kemur ein maður i kappanum grá.

12. Her kemur ein maður i kappanum grá,
ongum líkari enn Sibba at sjá.”

13. Uppi i grasagarði akslar hann skinn,
og so gongur hann fyn harrarnar inn.

14. Jákup hugsar við sjálvum sær:
hví stendur eingin upp fyri mær?

15. “Mine naadige Herrer, ville I mig høre,
jeg haver en Sag for Eder at føre.

16. Eg átti eitt bundi, og tað var gult.
Ein tunna av korni so var tað fult.

17. Tó at tað ikki var turkað á sorni,
so var tað so gott sum ein tunna av korni.

18. Hálvt hevði eg ætlað mær til fræ,
hálvt hevði eg ætlað mær til jóladag.

19. Hálvt hevði eg ætlað mær til jóladag,
teir stjólu tað burtur tann sama dag.”

20. Harrarnir svaraðu honum i stikli:
“Hví kemur tú higar við ongum vitni?

21. Hvi kemur tú higar, títt Føroya barn?
tú skal verða settur i tað harðasta jarn.

22. Hví kemur tú higar at klaga um korn?
tú skal verða settur i tað hægsta torn.”

23. “Meðan eg ongan rættin kann fá,
so lati meg sjálvan i lógbókina sjá.”

24. Tað fyrsta Jákup Sibbi i lógbókina sá,
tá kendi hann ikki s fyri k.

25. So mundi Jákup frá lógbókini renna,
ongan bókstavin mundi hann kenna.

26. Jákup uttar eftir beinkinum ekur,
tann ovasti harrin eftir byrsuni tekur.

27. Jákup út um dyrnar gløir,
tann ovasti harrin byrsuna løðir.

28. Jákup út um dyrnar leyp,
tann ovasti harrin eftir honum skeyt.

29. Jákup út um dyrnar gekk,
eittans haglið i dyntilin fekk.

31. Gud lati meg aldrin liva tann dag,
at eg komi aftur i sovorðið lag.

32. Gud lati meg aldrin liva so leingi,
at eg komi aftur fyri slíkar dreingir.”

---

Sigmundskvæði yngra

1. Í Føroyum búðu høvdingar tveir,
Tróndur og Sigmundur itu teir.

Noregs menn! dansið væl í stillum;
stilli tykkum allar,
riddarar, Noregs menn!
dansið væl í stillum.

2. Sigmundur búði Skúvoy á,
Tróndur búði við Gøtuvág.

3. So grammur var Tróndur, hann hugsar ilt:
Sigmundur hevur vár’ veitslu spilt.

4. Tróndur hann situr í sínari lon:
“Tit heintið mær Sjúrða Tollaksson.

5. Tit heintið mær Gutta og láa Tór.”
Snarliga boð eftir teimum fór.

6. Inn komu garpar og søgdu so:
“Hvat vilt tú, Tróndur, tú sendi oss boð?”

7. “Eg havi sent tykkum boðini tey,
at tit skulu hjálpa til Sigmunds deyð.

8. Tit hvessið spjót, tit hvessið knív;
tað skal galda Sigmunds lív.

9. Hetta mítt ráð man vera gott:
Vit skulu herja á hann á nátt.”

10. Teir samlaðu saman sveinar og menn
og gingu til strandar allir í senn.

11 So sigldi Tróndur Skúvoyarfjør,
skútan bognaði sum ein gjør.

12. So myrk var náttin, og skútan gegg,
so blíðan byrðin Tróndur fekk.

13. Myrk var náttin, og skútan rann,
teir hildu beint mót Skúvoy fram.

14 Eingin vardi, teir komu hartil,
alt gekk til, sum Tróndur vil.

15. Skramblaðu teir við vápnum hart,
so hurðar gingu í smildur snart.

16. Sigmundur vaknar úr svøvni brátt:
“Hvør brýtur inn á meg í nátt?”

17. “Hann, sum brýtur tínar dyr,
tað er tann maður, tú háaði fyrr.

18. Sigmund helt sítt svørð ímót,
fimm fullu høvur á Tróndar fót.

19. Sigmundur høggur av makt og vold,
trý fullu høvur á Tróndar skjold.

20. Tróndur hann var til ilsku fús:
“Tit setið nú eld á Sigmunds hús!”

21. Sigmundur talar til frænda sín:
“Nú má eg rýma av húsi mín’.”

22. Einar úr Suðuroy, hans frændi Tór,
eingin annar við Sigmundi fór.

23. Sigmunds hústrú stendur við vegg:
“Tú hoyr meg , Tróndur Gøtuskegg.

24. Stríðist tú móti konu og børn,
so ert tú grískari enn ein bjørn.”

25. “Tit sløkkið eld, tit stingið inn knív!
Eg stríðist bert um Sigmunds lív.”

26. Tróndur vendi borgini frá,
beint ímót’ sum Sigmundur lá.

27. Tróndur hevði so fyri orð:
“Eg kenni royk av Sigmunds sporð.”

28. Tróndur biður teir hava mót:
“Eg kenni royk av Sigmunds fót.”

29. Teir gingu fram um grøna lund,
teir dvøldust við gjónna eina stund.

30. Sigmundur sær um gjónna brá:
Steingríms høvur á vølli lá.

31. Sigmundur aftur um gjónna sprakk,
svørðið úr hans hondum stakk.

32. Sigmundur flýddi á oynna norð,
Tróndur hevði tá manndómsorð.

—————

33. Sigmundur kastaði í havið seg,
Einar og Tóri sama veg.

34. Tá ið Tróndur hetta sá,
aftur at báti skundar hann tá.

35. Aftur at báti skundar hann tá,
men ikki kundi hann Sigmundi ná.

36. Svimja teir tríggir við miklari ferð,
sum streymur harður á firði er.

37. Tórur aftur um seg sá:
“Nú tekur Einar at dragna frá.”

38. Sigmundur gjørdi sær tann ómak:
hann legði Einar á sítt bak.

39. Tórur rætti Sigmundi hond:
“Nú hevur Einar givið upp ond.”

40. Sigmund slepti Einar’ av,
Suðuroyarfjørður varð hans grav.

41. Sigmundur svimur og frændi hans,
enn er fjórðingur eftir til lands.

42. Tórur legði seg bylgju ímót.
 “Nú eri eg givin í hond og fót.”

43. Tú svim til lands, legg einki í meg!
Eg eri farin, men redda teg.

44. Svaraði Sigmund’, í sjónum sat:
“Ei, mín frændi, skiljast vit at.

45. Vit vóru saman í mangari ferð,
ei mín frændi, skiljast vit her.”

46. Sigmundur var í orðum trygg’,
hann legði Tóra á sín rygg.

47. Sigmundur svimur av allari makt:
“Nú hava vit at landi lagt.”

48. Brimið tað brýtur sum boðaslóð,
Tað Tóra niður at botni dró.

49. Sigmundur var ein menskur mann,
men ikki bóru beinini hann.

50. Tá hann hevði svomið tann veg so lang,
hann legði seg stillan niður í tang.

51. Torgrímur átti Sandvík fyrr,
hann sá ein morgun út fyri dyr.

52. Torgrímur hugdi mót tara út:
“Eg meini, eg síggi ein reyðan klút.”

53. Tórgrímur talar til dreingir tveir:
“Tit vitið, um har er nakað meir.”

54. Inn koma dreringir og siga frá,
stórur maðu rí tara lá.

55. Ein stórur maður í tara lá,
ongum líkari enn Sigmund’ at sjá.

56. Torgrímur tók sær øks í hond,
so fór hann til sjóvarstrond.

57. Torgrímur niður í taran sær,
maktarleysur lá Sigmundur har.

58. Torgrímur talar til sveinar sín’:
“Gullringur Sigmunds skal vera mín!”

59. “Dreingir, tit haldið mær í hans hár,
meðan eg gevi honum banasár.

60. Dreingir, tit haldið (í) hans hár í topp,
meðan eg skilji høvur frá kropp’.”

61. Dreingirnir hildu í hans hár,
meðan hann gav honum banasár.

62. Dreingirnir hildu (í) hans hár í topp,
meðan hann skilti høvur frá topp.

63. Gullringin bóru teir heim til hús,
men kroppin gróvu teir í sand og grús.

64. Ein slíkan  enda Sigmundur fekk,
hans líki ei í Føroyum gekk.
Jens Chr Djurhuus (sjóvarbóndin)

---

Nú gerast kvøldini myrk og long

Nú gerast kvøldini myrk og long,
ov lítið eg dugi at spinna.
Heima har gerst mær stovan ov trong, hvar skal eg mær stuttleikan finna? Frægast man vera at fara í dans. Heimalambið er har, eg gevi tí ans, og í Klubbanum hittist mangt par,

har man finnast eitt hvørt vakurt fyri mær. 

So klæði eg meg í mín stutta stakk, sum neyvan til kníggja man røkka, silkisokkar og skógvar av lakk,
sum brádliga sundur munnu støkka. Ja, skjótt er at greiða mítt dreingja hár, so klíni eg smyrsil uppá kyssusár, 

so er daman í galla og jong,
nú bert tørvar mær ein heimalambsdrong. 

Mót ́ Klubbanum seti eg mína kós,
har jazzbanda dreingirnir grenja.
O, gævi eg fann mær ein fittan matrós, sum eg út í dansin kann venja. Treystliga stígi eg um Klubbans gátt, eg veit, at eg fái eina stuttliga nátt,
nú eg síggi ein danskan korporal,
hann skal vera í kvøld mítt høvuðsmál. 

Við blíðum eygum og bros á kinn 

eg tíðum á hann man heita.
Vakrari drongi í hold og skinn
tú leingi eftir skal leita.
Hann hyggur og hann brosar yvir móti mær, hann kennir at eg havi hug á sær,
so trínur hann fram , ger eitt bukk:
“Må jeg be ́om en dans, frøken sumk”. 

Til jazzbanda streingir vit fara á flog
og fram eftir gólvinum reika,
og eyguni hittast og bera boð,
meðan hjartað í ørsku man leika.
hann lýður mær í oyrað: “Vi ta ́r os en tur, her bliver så trangt som i et fangebur”,

og ú Klubbanum hvørva vit brátt, nú fyrst byrjar hin stuttliga nátt. 

So vinarliga hond í hond
vit undan fólkinum renna,
og steðaga forpøst har yviri við strond, har eingin okkum man kenna.
Og mánin hann skínir yvir Nólsoyarfjørð, hann skínir og glampar , so vit verða ør, og teir knappar teir skína sum gull,
ja, av elskhugi eg verði so full. 

Eg kvøði ei meira um hesa nátt, eg livdi jú fleiri slíkar.
Er drongurin fittur og veðrið gott, 

tá alt eftir vild seg líkar.
Ja, hugurin er góður av besta slag, um teir koma aftur ella fara avstað. Men tá vit ikki ongur fáa drong, ja, so fara vit allar undir kong. 

Viðmerkingar

Viðmerking